*16*

***

**

*

 - Skoro Woo…- Zamknął drzwi za nastolatkiem, który ważył się go zlekceważył w obecności innych uczniów. Koledzy i koleżanki z klasy zapłacą za jego głupotę – zrezygnował z udziału z dzisiejszej lekcji, wyciągnijcie kartki.- rozkazał, biorąc książkę z pierwszej lepszej ławki. Przekartkował ją, aby znaleźć ostatnie przerabiane tematy.

   Po klasie rozeszły się pomruki niezadowolenia w akompaniamencie wyrywanych kartek z zeszytów.

   Iwao nie zamierzał babrać rąk kredą to też podyktował im zadania. Wybrał te najtrudniejsze. Nie może, za bardzo, wyżyć się na chłopaku to na tych bezmyślnych dzieciakach to zrobi.

   Stanął na końcu sali, by z jej końca obserwować uczniów. Ci zawzięcie coś pisali i skreślali. Po chwili o nich zapomniał, a jego myśli zajęła osoba Woo.

Szczerze to mu ulżyło, bo właśnie takiej reakcji oczekiwał. Nie bez powodu odpowiedział na pytanie. Gdy chłopak wybiegł, upewnił się, że zadanie zostało ukończone. 

Ale czy chce, aby dobiegło końca?

   Jego zadumę przerwał dzwonek oznajmiający koniec lekcji.

- Kartki zostawcie na biurku – polecił swoim bezdusznym głosem, nie ruszając się z miejsca.

   Z ławki jako ostatni wyszedł Jonatan, chcąc zabrać po drodze plecak przyjaciela. Gdy odłożył swoją kartkę na blat i chciał wziąć plecak Yoshiego odezwał się nauczyciel.

- Zostaw go – dopiero teraz podszedł do biurka, zagradzając mu zabranie własności chłopaka.- Jak będzie chciał go odzyskać to wie gdzie go szukać. A teraz się wynoś – dodał, widząc wahanie w jego oczach.

   Jonatan nie chcąc podpaść nauczycielowi wybiegł z klasy.

   Rozczarował się. Na przerwach siedział w klasie, czekając na tego durnego chłopaka. Na darmo, bo ten się nie zjawił. Tak samo jak nie zobaczył go przy samochodzie. Czyżby znów bawił się z nim „w kotka i myszkę?”. Udusi go gołymi rękoma!

***

   Jonatan szukał przyjaciela po całej szkole. Zaczął od sali prób chóru, a skończył na boisku sportowym, gdzie przesiadywali po lekcjach. Była to głupota z ich strony, bo „wchodzili do paszczy lwa”. Obrywali, niby przypadkiem, piłką w głowę lub twarz. Olewali to tak samo jak zawodników.

Próbował dodzwonić się do Yoshi’ego, ale ten na złość nie odbierał telefonów. Nie odpuści mu. Musi z nim porozmawiać! Nie odejdzie do póki się nie dowie, co było powodem jego ucieczki.

Znalazł go, dopiero po godzinie, w parku. Siedział pod drzewem z ukrytą twarzą w kolanach. Westchnął z ulgą widząc go całego i zdrowego. Odrzucił swój plecak, siadając obok przyjaciela.

   Yoshi szybko otarł mokra twarz. Nie popatrzył na Jonatana, by nie zdradzić swoich zapłakanych oczu.

- Czemu płaczesz?-zapytał zmartwiony Jonatan.

- Nie…

- Ta, nie płaczesz – wszedł mu w zdanie lekko zdenerwowany kłamstwem przyjaciela.- Tylko ryczysz!

- Weź się odwal!- warknął na przyjaciela, wstając na równe nogi.

   Yoshi odszedł od niego kilka kroków, stając do niego plecami. Jeszcze jego tu brakowało! Nie dość, że dowiedział się o odejściu Jacksona tym samym straci go, to nie potrzebna mu, na dokładkę, kłótnia z Jonatanem.

- Co się z tobą dzieje, Yoshi?- zapytał, unosząc się z ziemi. Złapał przyjaciela za ramiona i odwrócił go w swoją stronę.- Wcześniej mówiłeś mi wszystko.- powiedział z wyrzutem w głosie. Od dawna chciał z nim o tym porozmawiać.-A teraz?- uciął sugestywnie.

- Może w końcu dorosłem, co!- odepchnął od siebie Jonatana.

- I dziwnym zbiegiem okoliczności jest to, że dorosłeś od pojawienia się Piły?- Jonatan mówił o nauczycielu matematyki. Nazwali go tak nie tylko ze względu na to, że w nazwisku miał „Saw”, co znaczyło piła, ale i przez jego ostry i bezwzględny charakter.

- Jackson nie ma nic z tym wspólnego!- zdał sobie sprawę, jakie gafy popełnił, gdy zobaczył zszokowany wyraz twarzy przyjaciela.

 - Od kiedy jesteście po imieniu?- spytał sceptycznie, marszcząc brwi.

- Daj se siana, Jon!- skończył temat rozmowy, której nie chciał.

    Nie miał zamiaru powiedzieć mu prawdy, ale kłamać też nie. Dlatego wolał odejść. Biegł ile sił w nogach. Gdy o mało się nie przewrócił o wystający korzeń drzewa zatrzymał się, zdając sobie sprawę, że zostawił przyjaciela samego. Jonatan chciał mu tylko pomóc i porozmawiać, a on potraktował go jak wroga. W tej chwili czuł się jak rozrywana, przez kłócące się siostry, szmaciana lalka. Jonatan jest jego przyjacielem od dziecka. Jeśli go straci to tylko ze swojej winy. Jackson i tak zniknie z jego życia, więc lepiej będzie, jeśli do niego wróci i porozmawiają jak za dawnych lat. Przed pojawieniem się mężczyzny.

   Wracając do przyjaciela, zastanawiał się jak ma mu powiedzieć o swojej miłości do nauczyciela matematyki. Nie wiedział jak zareaguje na wieść, że jest gejem.

   Westchnął głośno, odchylając gałęzie drzew. Jonatan stał w tym samym miejscu, patrząc przed siebie nieobecnym wzrokiem. Wybudził go z otępienia, gdy stanął na suchą gałęź, a ta pękła pod jego ciężarem. Uśmiechnął się do niego przepraszająco, na co odpowiedział tym samym. Stanął przed przyjacielem, myśląc jak zacząć rozmowę.

- Ja…- urwał, zdając sobie sprawę jak trudno przyznać się przed kimś o swojej orientacji.- Ja…- spróbował jeszcze raz, lecz skutek był ten sam. Odwrócił się plecami do Jonatana, mając nadzieje, że to jakoś ułatwi mu rozmowę, od której uciekał od miesięcy.

- Jestem twoim przyjacielem, Yoshi – powiedział życzliwym głosem Jonatan.- Nie ważne, co powiesz.- dorzucił by dodać mu otuchy i odwagi.  

- Nie wiem, od czego zacząć, Jon – odparł Yoshi, przeczesując włosy dłonią.- Jak mam to zrobić!- krzyknął w myślach, zły na siebie za to jakim jest tchórzem.

- Czy ma to związek z Sawyer’em?- zapytał. O dawna miał podejrzenia, że ten koleś maczał w tym wszystkim swoje łapska. Yoshi zmienił się od pojawienia się mężczyzny w ich małym miasteczku.

- Tak – padła cicha odpowiedz z ust Yoshi’ego.

   Przez myśli Jonatana przebiegły same najczarniejsze scenariusze. Nie żeby specjalizował się w reżyserstwie. Ale czy można się temu dziwić? Mężczyzna źle, choć to mało powiedziane, ich traktuje w szkole, na lekcjach, więc nic dziwnego w tym, co sobie pomyślał.

- To?- ponaglił Yoshi’ego, który milczał jak zaklęty.

- Ja go kocham, Jon – wyznał powód swojego oddalenia się od niego.

- A już myślałem…- uciął, gdy zdał sobie sens jego słów.- Że co proszę?- jego zszokowany głos przerwał ciszę, jaka nastał między nimi.- Kochasz Sawyera?- tym razem jego głos ubarwiło obrzydzenie.

- Tak – potwierdził swoje wcześniejsze wyznanie. Domyślał się jak dalej potoczy się ich rozmowa.

- Jesteś pedałem?

   Yoshi słysząc jego obrzydzenie nie miał zamiaru patrzeć na jego twarz, która pewnie wyrażała to, co jego głos. W odpowiedzi skinął głową. Bał się, że kolejny raz się dziś popłacze, choć pewnie nie ostatni. Kolejnym powodem będzie strata przyjaciela. Tylko tym razem będzie to jego wina i tego kim jest.

- Ja pierdolę!- odezwał się, gdy Yoshi nie miał zamiaru odpowiedzieć.- Przez cały ten czas się o ciebie martwiłem, palancie!- krzyknął zirytowany, podchodząc do przyjaciela.- Tylko na chuj?- odwrócił go w swoją stronę. Nie przejął się jego oczyma pełnymi łez. Nie teraz, gdy złość wrzała w nim tak bardzo, że miał wrażenie jakby gotowała się w nim krew.- Byś mógł rozstawiać mu nogi za dobre oceny?- szydził z przyjaciela.

- Obrażaj mnie ile chcesz – odepchnął go od siebie.- Tylko nikomu nie mów, proszę.- zaskomlał niczym szczeniak.

   Jonatan nie zapewniając go o milczeniu, podszedł po plecak i odszedł.

  

***

   Siedział przy biurku, sprawdzając dzisiejsze kartkówki. Tak jak przewidział. Nikt jej nie zaliczył. I po co on ich uczy, skoro i tak nic do nich nie dociera? Może faktycznie lepiej, że nie długo skończy tą całą farsę? Wróci do tego, w czym jest perfekcyjny?

   Schodząc do kuchni z kartkami w ręku usłyszał ciche pukanie. Odrzucił kartkówki na blat stołu, idąc otworzyć drzwi. Za nimi stał skruszony nastolatek. Opuchnięte i czerwone oczy świadczyły o tym, że cały dzień przepłakał.

- Chciałeś czegoś, Woo?- zapytał kpiąco, zagradzając mu swoją sylwetką wejście do mieszkania.

- Ja, emm…- speszył się, widząc okrutny wyraz twarzy.- Przyszedłem po plecak.

- Skąd pomysł, że jest on u mnie?- Iwao przez chwile się wahał czy nie wpuścić go do środka. Złość jednak zawrzała w nim, gdy przypomniał sobie o tym jak młodszy go zlekceważył przy innych. A to niewybaczalny czyn.- Przypomnij mi, Woo. Czy nie w szkole go zostawiłeś?- kpiny w jego głosie nie ubarwiło ciepło.

- Ale myślałem…- Yoshi od początku rozmowy unikał patrzenia na nauczyciela, zwracając się do niego przepraszającym i posłusznym głosem.

   To działało na Iwao jak płachta na byka. Bo co sobie gówniarz myśli? Że wybaczy mu każdy wybryk, nie okazanie szacunku, postawienie się mu, tak uległą postawą?

- To źle myślałeś, Woo – przerwał ostro chłopakowi.- Nie jestem twoim tragarzem.

- Dlaczego…- dopiero teraz Yoshi odważył się unieść wzrok na mężczyznę, a nie tępo wpatrywać się w swoje czarne buty.- Dlaczego mi nie powiedziałeś, że zamierzasz odejść?- cofnął się krok, gdy Iwao złapał go za przód koszulki, zaciskając na niej pięść.

- Myślisz, że kim jesteś, Woo?- wysyczał przez zaciśnięte zęby. Miał się szczeniakowi…tłumaczyć? Nie robił tego w organizacji, a ma niby teraz? Żeby co? Wykonać misję? Wolałby sobie grób wykopać będąc na muszce, nawet u tego imbecyla McMilana, niż spowiadać chłopakowi.

   Ból jak zobaczył w oczach i na twarzy chłopaka spowodował kłucie w klatce piersiowej zabójcy. Przez chwile miał wrażenie jakby ktoś właśnie wbił mu tam nóż po samą rękojeść.

   Yoshi zamrugał nie wierząc w to, co ujrzał. Co prawda ból w oczach nauczyciela zniknął tak szybko jak się pojawił, ale… Zobaczył w nich PRAWDZIWE uczucie.

- Że jestem nikim – odpowiedział łamiącym się głosem. Depresja dała o sobie ponownie znać, gdy przypomniał sobie o tym, co dziś usłyszał od Jacksona. Rozmowę z Jonatanem. A powiedział, że nie ważne co powie będą przyjaciółmi! Kolejne kroki oddzieliły go od mężczyzny, którego kocha, gdy ten go puścił.-  Wszyscy traktują mnie jak śmiecia…

- Woo…- wszedł w zdanie nastolatkowi, ukrywając zaskoczenie po jego wypowiedzi.- O czym ty do, kurwy nędzy, mówisz?- dokończył, zaciskając pięść na klamce. Czy naprawdę przejął się tym, co chłopak o sobie myśli?

- Czuję się…- cichy szloch wyrwał mu się z gardła, przerywając wypowiedź – jak śmieć, którym wszyscy poniewierają zamiast wrzucić do śmietnika!- dokończył, kiedy uspokoił się i opanował swoje rozchwianie emocjonalne.

   Iwao bez słowa wciągnął go do mieszkania, zamykając drzwi i oparł szczupłe ciało o ścianę. Pochylił się, aby spojrzeć w oczy, w które uwielbiał patrzeć i robił wszystko, aby byłe szczęśliwe. Pomijając to jak sam wiele razy dał mu powód, aby były pełne łez i smutku.

    Na to nie mógł wiele poradzić. Został wychowany na bezlitosnego i bezdusznego zabójcę. Był jak demon. Siał strach i zgrozę tam gdzie się pojawiał, i sprawiało mu to przyjemność.

- Pomyśl tak jeszcze raz…- złapał w dłonie młodą twarz – a przysięgam, że będę pieprzył cię tak długo, póki nie zrozumiesz, że dla mnie nie jesteś śmieciem.- scałował uśmiech z ust swojego ucznia. Całował go żarliwie i namiętnie, pożerając suche i popękane wargi.

   Kolejny raz dał się urobić. Iwao parsknął do swoich myśli, unosząc chłopaka. O tak. Zapewni go o swoich słowach. A ma na to całą noc.

*

**

***

Hej Mordeczki!

Wiem, wiem... Zawaliłam! Mam nadzieje, że mi wybaczycie :) I ucieszycie się z nowego rozdziału :D

Witam nowych czytelników, i dziękuje za komentarze :* 

Chcę Was również poinformować, że dużymi krokami zbliżamy się do końca opowiadania. Ile dokładnie zostało rozdziałów? Trzy? Cztery? Wszystko zależy od ich długości, a te dupy nie urywają :P 

No nic. Nie będę męczyć dupci. 

Do poczytanka! 

Ps. Czy domyślacie się czemu wybrałam akurat zdjęcie umieszczone na początku postu? 

Co prawda za odpowiedź nie będzie żadnej nagrody! To tylko moja ciekawość :)