*22* - Epilog

***

**

*

- Dziś wielki dzień – przypomniał młody chłopak o długich blond włosach, przez co zawsze mylono go z dziewczyną. Sięgnął po czarną marynarkę, która wisiała na wieszaku w szafie. W niej znajdywały się również białe koszule i spodnie, a na jej dnie stały w równym rzędzie ułożone buty.

- W rzeczy samej – w odpowiedzi usłyszał bezwzględny głos mężczyzny.

   Iwao sięgnął po podawaną marynarkę i włożył ją na śnieżnobiałą koszulę.

Wierzchnim okryciem ukrył kabury z pistoletami. Odwrócił się w stronę chłopaka, aby upewnić się, że wygląda perfekcyjnie.

   Chłopak skinął głową w odpowiedzi na nieme pytanie zabójcy.

   W dniu, gdy ojciec oszpecił syna, z pokoju i łazienki zniknęły wszystkie lusterka. Nawet to, które wisiało na szafie. Jego odbiciem lustrzanym były oczy chłopaka. To on dbał o wygląd mężczyzny. Mężczyzny, który nie pogodził się ze swoją zniekształconą twarzą. Choć rany zagoiły się dość szybko to zostały po nich ślady w postaci białych szram. Szram, których całym swoim zimnym sercem nienawidził. Tak samo jak swojego ojca. Łatwiej było się pogodzić z tymi na ciele. Je mógł ukryć pod ubraniami. Jak robił to każdego dnia. Z tymi na twarzy było gorzej. O wiele gorzej.

- Jesteś najmłodszym członkiem rady od…?- urwał, spoglądając, swoimi niebieskimi oczami, pytająco na swojego pana. Po chwili wahania podszedł do starszego i poprawił mu poły marynarki.

   Iwao spojrzał na chłopaka zimnym wzrokiem, lecz nic nie powiedział. Tak bardzo przypominał mu kogoś, o kim powinien zapomnieć. Westchnął mocno, aczkolwiek jego klatka poruszyła się miarowo. Często myślał o licealiście, kiedy pieprzył służącego mu chłopaka. Tego zostawiał samego w łóżku zaraz po tym jak doszedł w nim, nie dbając o jego potrzeby.

Usta nie poznały smaku innych.

Dłonie nie zbadały żadnego innego ciało.

A serce stało się zimniejsze niż wcześniej.

- Twoja ignorancja przyczyniła się do tego kim teraz jesteś – rzekł bezdusznym głosem, kpiąc z wiedzy chłopaka.- Jestem pierwszym…- podkreślił.- dwudziestosześcioletnim członkiem rady, durny chłopaku!- uzupełnił jego wiedzę. Zostało mu coś z okresu, kiedy udawał nauczyciela. Wcześniej zlekceważyłby niewiedzę chłopaka, ale po półrocznym stażu w szkole, ciężko było mu oponować przed dzieleniem się wiedzy, jaką posiadał.

- Eee… No racja!- odpowiedział speszony, drapiąc się po karku. Jednak po chwili jego młodziutką twarz ozdobił lekki uśmiech. Pojawiał się zawsze, kiedy słyszał jak zwraca się do niego zabójca. Jego głos nie był wtedy tak zimny i nieludzki. Jakby wbrew woli mężczyzny się zmieniał. I tylko on wyłapywał te cieplejsze nutki w jego barwie.

    Zaraz po tym jak wrócił do swojego pokoju, lekarz i chłopak zadbali o to by jak najszybciej wrócił do zdrowia i pełni sił. Kiedy tak się stało dziadek Iwao wyraził zgodę na walkę miedzy nimi. Iwao Sawyer tak jak obiecał ojcu, wyrwał mu serce gołymi rękoma.

   Walka zdaniem reszty członków rady była nierówna, bo…

Po pierwsze:

Iwao był dużo młodszy od ojca. Tak też był o wiele silniejszy, co udowodnił zadając pierwszy cios ojcu, a ten padł na ziemie jak długi.

Po drugie:

Szkolili go najlepsi z najlepszych, czego nie można było powiedzieć o panu Sawyerze.

A po trzecie:

Chęć zemsty Iwao, przyćmiła mu zdrowy rozsądek. Nie myślał o tym, że ma zamiar odebrać ojcu życie. Myślał o tym, aby dotrzymać danego słowa i odwzajemnić zadane mu krzywdy.

Jedną z najgorszych było wpakowanie go w całe te gówno, w którym poznał chłopaka.

Za tą krzywdę ojciec poniósł największą karę.

A odebranie mu życia, nie przyniosło mu wytchnienia.

- Idziemy?- zapytał chłopak, wyrywając zabójcę z myśli.

- Oczywiście – przytaknął, ruszając do drzwi.

    Iwao szedł, jako pierwszy, posyłając każdemu mijającemu lodowate spojrzenie. Za zabójcą, niczym cień, podążał skulony chłopak. Po za pokojem musiał wyglądać na posłusznego i uległego. Młodszy otworzył wielkie mahoniowe drzwi od sali narad, pochylając głowę i przepuszczając swojego pana. Uśmiechnął się pod nosem, gdy usłyszał kpiące parsknięcie mężczyzny, kiedy ten go mijał. Na szczęście nikt inny tego nie usłyszał, ani nie zobaczył jego twarzy skrytej pod długimi blond włosami.

    Iwao usiadł na, wcześniej zajmowanym przez ojca, krześle, a chłopak stanął za nim, posłusznie spuszczając wzrok na lśniące kafelki.

   Po chwili na dużym, biały ekranie pojawiło się zdjęcie rodziny. Rodziny, którą Iwao znał doskonale. Rodzice, a raczej tylko matka i rodzeństwo Yoshiego.

- Pojawiły się małe problemy…- głos zabrał jeden z członków organizacji, patrząc pusto na najmłodszego przy stole. Oczywiste, że obwiniali go o wszystko.- z powodu zaginięcia chłopaka.

- Co mamy przez to rozumieć?- zapytał kolejna osoba lekko zaniepokojonym głosem.

- Po ostatniej misji do poszukiwań włączyło się również FBI i CSI – przemówił ten sam, co rozpoczął spotkanie.- Myślałeś, że…- kolejny raz skierował wzrok na Iwao. Nie podobało mu się, że młody mężczyzna należał do rady, to nie miał nic do gadania. Organizacja ma swoje prawa i muszą się do nich dostosować. Tak też zrobił.- rozjebanie dwóch miast przeminie bez jakiejkolwiek reakcji?

   Iwao zmrużył groźnie oczy. Jego oszpecone rysy twarzy nie tylko odbierały mu urody, niegdyś tak perfekcyjnej, ale i dodawały złowieszczego wyglądu. To właśnie on sprawiał, że nikt nie śmiał się mu postawić.

- Pragnę przypomnieć, że nie ja wysłałem cztery tuziny ludzi za jednym zabójcą!- syknął, posyłając mężczyźnie lodowate spojrzenie. Będąc członkiem rady nie musiał się hamować. Byli na równi.- Winowajcy szukaj pod ziemią!- dodał po chwili kpiącym głosem.

- Panowie!- wtrącił się dziadek Iwao, chcąc załagodzić sytuację.- Krzykami nic nie zdziałamy!

- To co zamierzasz zrobić?- zapytał wyzywająco pierwszy, odwracając wzrok na starszego Sawyera.

- Jedyne co nam zostało to…- odezwał się ktoś inny.- pozbycie się ich.  

   Wszystkie oczy skierowały się na mężczyznę w wieku szefa organizacji. W sali zapanowała kompletna cisza. Ta trwała bardzo długi czas, aż w końcu przerwał ją pan Sawyer.

- Iwao?

   Nie odpowiedział od razu. Wlepił swój wzrok w zdjęcie. A dokładnie w uśmiechającego się szesnastolatka, którego...

- Zlikwidować cele – powiedział ledwo słyszalnym głosem, wstając z krzesełka. Zrobi wszystko, aby jego chłopak żył. Nawet, jeśli będzie musiał po drodze zabić bliskie mu osoby.

… kochał całym swym sercem.

OooO 

Jest mi dzisiaj źle bardzo, jest mi bardzo smutno,

Myśli mam zwiędłe, chore, jak kwiaty na grobie,

Za oknem wisi niebo niby szare płótno.

Nie mogę cię dziś kochać i myśleć o tobie.

Między nami jest przepaść, przepaść niezgłębiona,

I choćbyśmy wykochać po brzeg dusze chcieli,

To wszystko, co nas łączy, jest miłość szalona,

A wszystko, co jest prawdą, na wieki nas dzieli.

Wiem teraz: to jest jasne jak słonce na niebie,

I musi skonać serce pod ciężką żałobą,

Bo nigdy cię nie wezmę na wieczność dla siebie.

Ty nigdy mną nie będziesz, a ja nigdy tobą.***

OooO

 Fin.

*

**

***

*** "Zazdrość" - Jan Lechoń

No, hejka!

Tak, tak... Dobrnęliśmy do końca opowiadania. Jak się domyślam, nie wszystkim spodoba się koniec... 

Chcę podziękować Wszystkim, którzy komentowali i byli ze mną od początku do końca... Więc... Dziękuje!